In memoriam Chick Corea (1941-2021)
door Lonneke Tausch 09 mrt. 2021 09 maart 2021
Chick Corea, op 9 februari overleden aan een pas kort geleden geconstateerde zeldzame vorm van kanker, was een van de meest veelzijdige en invloedrijke jazzpianisten en -componisten van deze tijd. Met Het Concertgebouw onderhield hij nauwe banden.
-
Chick Corea
Foto: Govert Driessen
Chick Corea
Foto: Govert Driessen
-
Chick Corea
Foto: Govert Driessen
Chick Corea
Foto: Govert Driessen
Zijn Concertgebouwdebuut maakte Chick Corea in het Holland Festival 1983 – in nota bene een klassiek programma: samen met Friedrich Gulda soleerde hij in Mozarts Concert voor twee piano’s in Es groot bij het Concertgebouworkest onder leiding van Nikolaus Harnoncourt. In 2007 kwam de Amerikaan opnieuw Mozart spelen, dit keer met Amsterdam Sinfonietta.
Speelde Chick Corea’s vader nog met name dixielandmuziek op zijn trompet, Corea junior zou zich een stuk avontuurlijker tonen. Met name de periode als side man van Miles Davis – Corea volgde in diens kwintet Herbie Hancock op – opende hem definitief de oren voor de meer progressieve jazz. Bij Miles Davis verruilde Chick Corea voor het eerst de akoestische piano voor een elektrisch keyboard, en het album Bitches Brew (1970) maakte een groot publiek warm voor de jazzrock. Met eigen bands als Return to Forever, de Acoustic Band en de Elektric Band zou Chick Corea verder het pad van de fusion op gaan. De laatste decennia speelde hij weer steeds vaker op zijn eerste liefde: de concertvleugel. Een van Chick Corea’s signature standards is Spain (1971), waarvan het begin is ontleend aan Rodrigo’s Concierto de Aranjuez. De liefde voor Spaanse en Latijns-Amerikaanse klanken schemerde vaker door in zijn werk, en niet alleen in zijn langjarige samenwerking met flamencogitarist Paco de Lucía. Corea’s laatste album Antidote, opgenomen met The Spanish Heart Band, leverde de iconische jazzmusicus vorig jaar zijn 23ste Grammy Award op.
Op 1 juni 2004 ontving Chick Corea de Concertgebouw Jazz Award. Peter Beets, pianist van het Jazz Orchestra of the Concertgebouw dat die avond het podium met hem deelde, vertelde in Preludium: ‘De piano liegt niet. In sound en timing is hij volstrekt verbonden met het instrument, dus zodra Chick Corea speelt hoor je dat het Chick Corea is. De piano is een medium. Een klootzak klinkt als een klootzak. Bij Chick hoor je een mooie, geweldige man.’ Die ‘mooie, geweldige man’ gaf zijn laatste optreden in Het Concertgebouw op 10 mei 2017, in triobezetting met drummer Brian Blade en bassist Eddie Gomez (zie foto). Afgelopen november zou hij opnieuw naar de Grote Zaal zijn gekomen, maar de coronamaatregelen verhinderden dat.
Lees ook het artikel ‘Een ware happening’ uit oktober 2013.
Zijn Concertgebouwdebuut maakte Chick Corea in het Holland Festival 1983 – in nota bene een klassiek programma: samen met Friedrich Gulda soleerde hij in Mozarts Concert voor twee piano’s in Es groot bij het Concertgebouworkest onder leiding van Nikolaus Harnoncourt. In 2007 kwam de Amerikaan opnieuw Mozart spelen, dit keer met Amsterdam Sinfonietta.
Speelde Chick Corea’s vader nog met name dixielandmuziek op zijn trompet, Corea junior zou zich een stuk avontuurlijker tonen. Met name de periode als side man van Miles Davis – Corea volgde in diens kwintet Herbie Hancock op – opende hem definitief de oren voor de meer progressieve jazz. Bij Miles Davis verruilde Chick Corea voor het eerst de akoestische piano voor een elektrisch keyboard, en het album Bitches Brew (1970) maakte een groot publiek warm voor de jazzrock. Met eigen bands als Return to Forever, de Acoustic Band en de Elektric Band zou Chick Corea verder het pad van de fusion op gaan. De laatste decennia speelde hij weer steeds vaker op zijn eerste liefde: de concertvleugel. Een van Chick Corea’s signature standards is Spain (1971), waarvan het begin is ontleend aan Rodrigo’s Concierto de Aranjuez. De liefde voor Spaanse en Latijns-Amerikaanse klanken schemerde vaker door in zijn werk, en niet alleen in zijn langjarige samenwerking met flamencogitarist Paco de Lucía. Corea’s laatste album Antidote, opgenomen met The Spanish Heart Band, leverde de iconische jazzmusicus vorig jaar zijn 23ste Grammy Award op.
Op 1 juni 2004 ontving Chick Corea de Concertgebouw Jazz Award. Peter Beets, pianist van het Jazz Orchestra of the Concertgebouw dat die avond het podium met hem deelde, vertelde in Preludium: ‘De piano liegt niet. In sound en timing is hij volstrekt verbonden met het instrument, dus zodra Chick Corea speelt hoor je dat het Chick Corea is. De piano is een medium. Een klootzak klinkt als een klootzak. Bij Chick hoor je een mooie, geweldige man.’ Die ‘mooie, geweldige man’ gaf zijn laatste optreden in Het Concertgebouw op 10 mei 2017, in triobezetting met drummer Brian Blade en bassist Eddie Gomez (zie foto). Afgelopen november zou hij opnieuw naar de Grote Zaal zijn gekomen, maar de coronamaatregelen verhinderden dat.
Lees ook het artikel ‘Een ware happening’ uit oktober 2013.