Concertgebouworkest op reis (1): verslag van de zomertournee

Prokofjevs Eerste vioolconcert, met Janine Jansen. De ‘Parijse’ symfonie van Mozart. En Bartóks grillige Concert voor orkest – wat een geweldig programma om mee af te trappen. Die eerste dagen na mijn lome zomervakantie moet ik echt weer even wennen aan het orkestleven. Al die mensen dicht bij elkaar op het podium, zo veel prikkels, zo’n intense concentratie…

Mijn handen voelen nog een beetje stroef, m’n viool nog niet helemaal het verlengstuk van m’n lijf. Maar deze muziek, onder leiding van Klaus Mäkelä, daar kun je me ’s nachts voor wakker maken. Het is zo fantasierijk, levenslustig, soms obscuur, dan weer heel grappig. Dit repertoire is mij liever dan de hoogromantische stukken waarvoor wij ooit zijn opgericht.

We gaan er mee op zomertournee, en spelen ook nog een tweede programma met Luciano Berio’s Rendering (wanneer spelen we verder ooit Berio?) en Mahlers Vijfde. Iedereen heeft zin in de BBC Proms in Londen, waar we niet zo vaak bij zijn. Het publiek lijkt daar altijd een feestje te vieren, en wij dan straks met hen. Ook gaan we naar Salzburg, Keulen, Wenen, Luzern en Berlijn.

Geweldige steden allemaal, maar uitgebreid rondneuzen zit er doorgaans niet in op dit soort tournees. Veel reizen en nooit echt landen. Maar tijdens de concerten landen we dan toch wel. In een andere mooie zaal lijkt iedereen weer te beseffen waarom we ook alweer al die moeite deden om erheen te gaan. Binnen elke nieuwe akoestiek zoeken we collectief naar kleuren, texturen, articulatie, dynamiek. Hoe werkt het hier, wat kunnen we ermee? De sport is om overal zo’n breed mogelijk kleurenpalet te hebben, ook in een moeilijke zaal. Het is goed voor ons, spelen in andere zalen dan Het Concertgebouw. Zo blijven we creatief en flexibel. En worden we niet te veel verwend met een gratis gouden randje aan onze klank…

Thuis laat ik mijn geliefde achter, en rode poes Philippe. Die vinden het allebei maar ongezellig, zo’n tournee. Maar ze verdragen het waardig.

Ik heb er zin in.