Tour de force

Na anderhalf jaar onthouding gingen we eind augustus eindelijk weer eens met het orkest op tournee. We bezochten Letland, Duitsland, Zwitserland en Slovenië, waar we in totaal vijf concerten hebben gegeven. 

Het is natuurlijk altijd een heel georganiseer, maar deze keer was het bijzonder ingewikkeld. In alle vier de landen golden weer andere coronamaatregelen. Ook het podiumprotocol wisselde sterk, zo mocht er in het ene land wel zonder mondkapjes gespeeld worden, in het ander weer niet en werden er al dan niet testresultaten of speciale toestemmingsformulieren gevraagd. Dat alles binnen bepaalde tijdssloten, dus de logistieke puzzel werd steeds ingewikkelder. Een ware tour de force!

Het moet gezegd worden, het liep allemaal gesmeerd. Wat er wel mis ging, of bijna, dat zullen we nooit weten, en de buitenwereld nog minder. Maar wat was het de moeite waard! Het orkest gróeit tijdens zo’n reis, en krijgt bij uitstek gelegenheid tot sociale verdieping, van wilde afterparties tot onverwachte gesprekken met collega’s tijdens de vliegreizen.

Niet minder belangrijk is ook de band met het buitenlandse publiek. Plaatselijke vriendenclubs van het orkest komen vaak luisteren naar de repetities en soms is er een ontvangst na afloop van het concert waar musici en publiek elkaar treffen. Interessant ook is het om te merken dat er in iedere zaal een andere sfeer hangt. De Berliner Philharmonie bijvoorbeeld is ­‘serious shit’, daar móet het goed gaan en dat gaat het dan ook bijna altijd wel. 

Tot slot houdt de akoestiek van de verschillende zalen ons scherp. Niet voor niets hebben we altijd een ‘zitrepetitie’ vlak voor het concert om uit te zoeken of de balans en de articulatie moeten worden aangepast. Het is me wel eens gebeurd – durf ik dit te bekennen? – dat ik opeens muzikale lijnen hoorde die me nog nooit eerder waren opgevallen… Heel verfrissend!