Tijdelijk beroemd
door Vrouwkje Tuinman 24 mei 2019 24 mei 2019
Onlangs was ik heel even beroemd. Het valt me op dat verrassend veel mensen (ook werkende, misschien wel juist die) het meekrijgen als je bij een middagtalkshow zit. Maar het is heerlijk dat vrijwel niemand het na drie weken nog weet.
Onlangs was ik heel even beroemd. Ik had in een paar kranten gestaan, was twee keer op tv, deed een paar rondjes radio, dat alles in korte tijd, en dat merk je dan onmiddellijk op straat.
‘Hee buuf zeg, je was goed hoor, op tv.’
‘Jij bent Vrouwkje toch? Dat las ik in Het Parool.’
‘Goed jasje had je aan op die foto’s. Waar had je dat vandaan?’
Het is me vaker overkomen, tijdelijke roem, en ook die eerdere keren viel me op dat verrassend veel mensen (ook werkende, misschien wel juist die) het meekrijgen als je bij een middagtalkshow zit. Dat velen vinden dat je een geweldig verhaal had. Dat enkelen van hen zelfs een vermoeden hebben waarom je eigenlijk in de media was. En dat vrijwel niemand het na drie weken nog weet.
Dat laatste is overigens heerlijk. Het lijkt mij een nachtmerrie om vanwege je zichtbaarheid nooit meer onzichtbaar te zijn. Als je bijvoorbeeld Jaap van Zweden heet, kun je je nauwelijks de deur uit begeven of je hoort JAAAAAAPIEIEIEIEIE. De meeste roepers hebben geen idee wat je vanavond dirigeert, en dat je inmiddels fulltime dirigeert, zonder viool dus, geen idee, maar je herkennen, dat kunnen ze.
Vermoedelijk treft de meeste klassieke musici een ander lot. Na afloop van een concert van Kensington is het druk bij de uitgangen waardoor de band het pand vermoedelijk verlaat. Terwijl zelfs de meest vooraanstaande strijkkwartetten zich na afloop van hun concert in de foyer kunnen begeven, een biertje kunnen bestellen, en men hoogstens denkt: ‘Dat gezicht heb ik eerder gezien. Is dat niet de leraar Engels van Sophie?’
Op een zaterdag stond ik, als ik de foto’s meetel, zeven pagina’s in het magazine van een landelijke krant. Nog geen week later werd ik tijdens het Boekenbal voorgesteld aan de hoofdredacteur. Hij herkende me niet.
Onlangs was ik heel even beroemd. Ik had in een paar kranten gestaan, was twee keer op tv, deed een paar rondjes radio, dat alles in korte tijd, en dat merk je dan onmiddellijk op straat.
‘Hee buuf zeg, je was goed hoor, op tv.’
‘Jij bent Vrouwkje toch? Dat las ik in Het Parool.’
‘Goed jasje had je aan op die foto’s. Waar had je dat vandaan?’
Het is me vaker overkomen, tijdelijke roem, en ook die eerdere keren viel me op dat verrassend veel mensen (ook werkende, misschien wel juist die) het meekrijgen als je bij een middagtalkshow zit. Dat velen vinden dat je een geweldig verhaal had. Dat enkelen van hen zelfs een vermoeden hebben waarom je eigenlijk in de media was. En dat vrijwel niemand het na drie weken nog weet.
Dat laatste is overigens heerlijk. Het lijkt mij een nachtmerrie om vanwege je zichtbaarheid nooit meer onzichtbaar te zijn. Als je bijvoorbeeld Jaap van Zweden heet, kun je je nauwelijks de deur uit begeven of je hoort JAAAAAAPIEIEIEIEIE. De meeste roepers hebben geen idee wat je vanavond dirigeert, en dat je inmiddels fulltime dirigeert, zonder viool dus, geen idee, maar je herkennen, dat kunnen ze.
Vermoedelijk treft de meeste klassieke musici een ander lot. Na afloop van een concert van Kensington is het druk bij de uitgangen waardoor de band het pand vermoedelijk verlaat. Terwijl zelfs de meest vooraanstaande strijkkwartetten zich na afloop van hun concert in de foyer kunnen begeven, een biertje kunnen bestellen, en men hoogstens denkt: ‘Dat gezicht heb ik eerder gezien. Is dat niet de leraar Engels van Sophie?’
Op een zaterdag stond ik, als ik de foto’s meetel, zeven pagina’s in het magazine van een landelijke krant. Nog geen week later werd ik tijdens het Boekenbal voorgesteld aan de hoofdredacteur. Hij herkende me niet.
Vrouwkje Tuinman publiceerde vijf dichtbundels en vier romans. Als journalist werkt ze voor onder meer Trouw. Na de zomer verschijnt haar nieuwe bundel Lijfrente. Ook brengt ze samen met Ingmar Heytze Wie is u? uit, over Wim T. Schippers.
Vrouwkje Tuinman publiceerde vijf dichtbundels en vier romans. Als journalist werkt ze voor onder meer Trouw. Na de zomer verschijnt haar nieuwe bundel Lijfrente. Ook brengt ze samen met Ingmar Heytze Wie is u? uit, over Wim T. Schippers.