Concertprogramma
Thomas Oliemans en Eva-Maria Westbroek: Wien, Berlin, Buenos Aires
Kleine Zaal 19 november 2021 20.15 uur
Eva-Maria Westbroek sopraan
Thomas Oliemans bariton/piano
Malcolm Martineau piano
Dit concert maakt deel uit van de serie Spotlight.
Met dank aan de begunstigers van het Fonds voor de Kleine Zaal
Wien, Berlin, Buenos Aires
Richard Strauss (1864-1949)
Heimliche Aufforderung
uit ‘Vier Lieder’, op. 27 (1885)
Zueignung
uit ‘Acht Gedichte aus Letzte Blätter’, op. 10 (1885)
Alban Berg (1885-1935)
Nacht
Die Nachtigall
Sommertage
uit ‘Sieben frühe Lieder’ (1905-08)
Arnold Schönberg (1874-1951)
Warnung
uit ‘Sechs Lieder’, op. 3 (1899-1903)
Erwartung
uit ‘Vier Lieder’, op. 2 (1899-1900)
Hans Pfitzner (1869-1949)
Die stille Stadt
uit ‘Vier Lieder’, op. 29 (1922)
Hussens Kerker
uit ‘Vier Lieder’, op. 32 (1923)
Richard Strauss
Die Nacht
Allerseelen
uit ‘Acht Gedichte aus Letzte Blätter’, op. 10 (1885)
Traum durch die Dämmerung
uit ‘Drei Lieder’, op. 29 (1894)
September
uit ‘Vier letzte Lieder’, op. 150 (1948)
Hanns Eisler (1898-1962)
An den kleinen Radioapparat
uit ‘Hollywood Songbook’ (1942-47)
Kurt Weill (1900-1950)
September Song
uit ‘Knickerbocker Holiday’ (1938)
Wie lange noch? (1944)
Astor Piazzolla (1921-1992)
Los pájaros perdidos (1974)
Vuelvo al sur (1988)
Carlos Gardel (1890-1935)
Volver (1932)
er is geen pauze
einde ± 21.30 uur
Eva-Maria Westbroek sopraan
Thomas Oliemans bariton/piano
Malcolm Martineau piano
Dit concert maakt deel uit van de serie Spotlight.
Met dank aan de begunstigers van het Fonds voor de Kleine Zaal
Wien, Berlin, Buenos Aires
Richard Strauss (1864-1949)
Heimliche Aufforderung
uit ‘Vier Lieder’, op. 27 (1885)
Zueignung
uit ‘Acht Gedichte aus Letzte Blätter’, op. 10 (1885)
Alban Berg (1885-1935)
Nacht
Die Nachtigall
Sommertage
uit ‘Sieben frühe Lieder’ (1905-08)
Arnold Schönberg (1874-1951)
Warnung
uit ‘Sechs Lieder’, op. 3 (1899-1903)
Erwartung
uit ‘Vier Lieder’, op. 2 (1899-1900)
Hans Pfitzner (1869-1949)
Die stille Stadt
uit ‘Vier Lieder’, op. 29 (1922)
Hussens Kerker
uit ‘Vier Lieder’, op. 32 (1923)
Richard Strauss
Die Nacht
Allerseelen
uit ‘Acht Gedichte aus Letzte Blätter’, op. 10 (1885)
Traum durch die Dämmerung
uit ‘Drei Lieder’, op. 29 (1894)
September
uit ‘Vier letzte Lieder’, op. 150 (1948)
Hanns Eisler (1898-1962)
An den kleinen Radioapparat
uit ‘Hollywood Songbook’ (1942-47)
Kurt Weill (1900-1950)
September Song
uit ‘Knickerbocker Holiday’ (1938)
Wie lange noch? (1944)
Astor Piazzolla (1921-1992)
Los pájaros perdidos (1974)
Vuelvo al sur (1988)
Carlos Gardel (1890-1935)
Volver (1932)
er is geen pauze
einde ± 21.30 uur
Toelichting
Thomas Oliemans en Eva-Maria Westbroek: Wien, Berlin, Buenos Aires
Bariton Thomas Oliemans stelde voor zijn eerste van drie concerten als Spotlight-artiest van Het Concertgebouw een recital samen met muziek uit het begin van de vorige eeuw. Sopraan Eva-Maria Westbroek en hij verkennen een roerige periode in de geschiedenis.
Thomas Oliemans: ‘Of een programma werkt, weet je nooit zeker. Iets kan er op papier prachtig uitzien, maar de uitwerking kan totaal mislukken.
Wat me interesseert in een programma is het uitproberen, het vraagteken. Liederen bij elkaar zetten waarvan ik weet dat het sowieso gaat werken, daar leer ik niets van, niet over mezelf, niet over het leven. Ik reduceer het publiek dan tot consument van een fijn concert. Maar als ik de luisteraar uitnodig een weg in te slaan die misschien niet meteen makkelijk te volgen is, kan dat iets heel spannends opleveren. De concentratie, het enthousiasme, de ontroering, de stilte die kunnen ontstaan vertellen mij iets over de stukken en over hoe ze al dan niet samengaan.
Een programma samenstellen betekent altijd puzzelen. Als ik wil dat Richard Strauss werkt ten opzichte van Hanns Eisler, hoe dien je dat dan op? Welke smaken moet je eerst gehad hebben? Ik vaar op mijn instinct: nu moet er wat leven in de brouwerij komen, nu blijven we in een verstilde sfeer. Het hangt ook van de zaal af wat je er neerzet. De ene zaal verlangt een bepaald soort dramatiek, die niet per se goed zal werken in een andere akoestiek.’
‘Vlak voor 1900 en de decennia daarna vormen een roerige tijd, een zeer spannende periode. Het snijvlak tussen de zogeheten hoge en lage kunst vind ik interessant. Ons programma begint met het Duitse kunstlied, hier en daar begint de muziek te schuren en worden de harmonische grenzen opgezocht, we komen terecht in een cafésfeer.
Wat voor muziek werd er destijds eigenlijk geschreven?, heb ik mezelf afgevraagd. Was het kunst of kitsch? Het lied bij Richard Strauss is Duits-romantisch, maar hij schreef ook salonmuziek om de luisteraar te pleasen. Kurt Weill componeerde symfonieën en de Dreigroschenoper, hij komt uit bij een vorm van liedschrijven die vooral in films en musicals paste. Is dat dan minder goede muziek? Voor mij geldt – en daarom programmeer ik een lied: als de tekst en de muziek op een krachtige manier een boodschap overbrengen is dat voor mij goede muziek.
Bariton Thomas Oliemans stelde voor zijn eerste van drie concerten als Spotlight-artiest van Het Concertgebouw een recital samen met muziek uit het begin van de vorige eeuw. Sopraan Eva-Maria Westbroek en hij verkennen een roerige periode in de geschiedenis.
Thomas Oliemans: ‘Of een programma werkt, weet je nooit zeker. Iets kan er op papier prachtig uitzien, maar de uitwerking kan totaal mislukken.
Wat me interesseert in een programma is het uitproberen, het vraagteken. Liederen bij elkaar zetten waarvan ik weet dat het sowieso gaat werken, daar leer ik niets van, niet over mezelf, niet over het leven. Ik reduceer het publiek dan tot consument van een fijn concert. Maar als ik de luisteraar uitnodig een weg in te slaan die misschien niet meteen makkelijk te volgen is, kan dat iets heel spannends opleveren. De concentratie, het enthousiasme, de ontroering, de stilte die kunnen ontstaan vertellen mij iets over de stukken en over hoe ze al dan niet samengaan.
Een programma samenstellen betekent altijd puzzelen. Als ik wil dat Richard Strauss werkt ten opzichte van Hanns Eisler, hoe dien je dat dan op? Welke smaken moet je eerst gehad hebben? Ik vaar op mijn instinct: nu moet er wat leven in de brouwerij komen, nu blijven we in een verstilde sfeer. Het hangt ook van de zaal af wat je er neerzet. De ene zaal verlangt een bepaald soort dramatiek, die niet per se goed zal werken in een andere akoestiek.’
‘Vlak voor 1900 en de decennia daarna vormen een roerige tijd, een zeer spannende periode. Het snijvlak tussen de zogeheten hoge en lage kunst vind ik interessant. Ons programma begint met het Duitse kunstlied, hier en daar begint de muziek te schuren en worden de harmonische grenzen opgezocht, we komen terecht in een cafésfeer.
Wat voor muziek werd er destijds eigenlijk geschreven?, heb ik mezelf afgevraagd. Was het kunst of kitsch? Het lied bij Richard Strauss is Duits-romantisch, maar hij schreef ook salonmuziek om de luisteraar te pleasen. Kurt Weill componeerde symfonieën en de Dreigroschenoper, hij komt uit bij een vorm van liedschrijven die vooral in films en musicals paste. Is dat dan minder goede muziek? Voor mij geldt – en daarom programmeer ik een lied: als de tekst en de muziek op een krachtige manier een boodschap overbrengen is dat voor mij goede muziek.
-
Dansend stel
door: Fernando Botero, 1980
Dansend stel
door: Fernando Botero, 1980
-
Dansend stel
door: Fernando Botero, 1980
Dansend stel
door: Fernando Botero, 1980
De ondertoon in dit programma is de vermenging van gevoel en politiek in de muziek uit deze tijd. Wie lange noch? uit 1944 van Weill kun je opvatten als liefdesverhaal, maar ook: hoe lang moet ik als Duitser nog lijden onder wat wij Duitsers met ons eigen land doen? Eisler zit op een gegeven moment in Hollywood en wil niets liever dan het Duits-romantische lied schrijven, maar we weten allemaal waarom dat niet meer kan.
Carlos Gardel in Buenos Aires, dat klinkt ver weg, maar heeft absoluut te maken met wat er in Europa werd geschreven. Zeker wat betreft de stijl: net als bij Weill en Eisler klinkt rijkdom in harmonie en melodie, je hoort nostalgie in hun muziek. Astor Piazzolla onderstreept in Argentinië de hoge kunst van de tango, je hoort bij hem twaalftoonsachtige klanken. In het Argentijnse gedeelte zal ik trouwens zelf achter de vleugel zitten, met eigen arrangementen.’
Eva-Maria Westbroek: ‘Vooral Thomas heeft het programma samengesteld. Maar we hebben wel voortdurend overlegd, en dan doe je elkaar ideeën aan de hand. Ter voorbereiding heb ik Stefan Zweigs Die Welt von Gestern gelezen. Fascinerend. Hoe groot en belangrijk de kunst in Wenen was, ongelooflijk. Als er een politicus over straat liep keek niemand op of om, bij een acteur of musicus hield iedereen de adem in.
Niet alle muziek had ik eerder gezongen, maar ik ken die wel van opnames. Met tango voel ik mij zeer verbonden, van kindsbeen af luister ik daarnaar. We zijn vroeger zelfs met de familie naar een optreden van Piazzolla geweest. Door de passie, dat emotionele karakter van die muziek word ik altijd zeer geroerd. Ik ben dol op Zuid-Amerika en ben er ook een aantal keren geweest. In Chili hebben mijn man [tenor Frank van Aken, red.] en ik samen gezongen. Daarna word je dan uitgenodigd voor een etentje of een feestje. En altijd pakt iemand z’n gitaar en wordt er de hele avond gemusiceerd. Iedereen kent alle liedjes. Die dramatische teksten, schitterend!
Bergs Sieben frühe Lieder: ook prachtig. Deze muziek opereert op het grensvlak van de Romantiek en Bergs volgende fase, die van de twaalftoonsmuziek. Het is een spannende ontdekkingsreis waarin er muzikaal steeds iets gebeurt wat je niet verwacht.
Ik ben dol op Weill. Berlijn, jaren twintig vorige eeuw. Zijn stijl met die droge humor, dat rauwe in zijn muziek vind ik sensationeel en ook grappig. Ze brengt je terug in de tijd. Het is zo moeilijk om uit te leggen waarom iets me raakt. Ik weet wel dat ik niets kan zingen dat niet in mij resoneert.’
De ondertoon in dit programma is de vermenging van gevoel en politiek in de muziek uit deze tijd. Wie lange noch? uit 1944 van Weill kun je opvatten als liefdesverhaal, maar ook: hoe lang moet ik als Duitser nog lijden onder wat wij Duitsers met ons eigen land doen? Eisler zit op een gegeven moment in Hollywood en wil niets liever dan het Duits-romantische lied schrijven, maar we weten allemaal waarom dat niet meer kan.
Carlos Gardel in Buenos Aires, dat klinkt ver weg, maar heeft absoluut te maken met wat er in Europa werd geschreven. Zeker wat betreft de stijl: net als bij Weill en Eisler klinkt rijkdom in harmonie en melodie, je hoort nostalgie in hun muziek. Astor Piazzolla onderstreept in Argentinië de hoge kunst van de tango, je hoort bij hem twaalftoonsachtige klanken. In het Argentijnse gedeelte zal ik trouwens zelf achter de vleugel zitten, met eigen arrangementen.’
Eva-Maria Westbroek: ‘Vooral Thomas heeft het programma samengesteld. Maar we hebben wel voortdurend overlegd, en dan doe je elkaar ideeën aan de hand. Ter voorbereiding heb ik Stefan Zweigs Die Welt von Gestern gelezen. Fascinerend. Hoe groot en belangrijk de kunst in Wenen was, ongelooflijk. Als er een politicus over straat liep keek niemand op of om, bij een acteur of musicus hield iedereen de adem in.
Niet alle muziek had ik eerder gezongen, maar ik ken die wel van opnames. Met tango voel ik mij zeer verbonden, van kindsbeen af luister ik daarnaar. We zijn vroeger zelfs met de familie naar een optreden van Piazzolla geweest. Door de passie, dat emotionele karakter van die muziek word ik altijd zeer geroerd. Ik ben dol op Zuid-Amerika en ben er ook een aantal keren geweest. In Chili hebben mijn man [tenor Frank van Aken, red.] en ik samen gezongen. Daarna word je dan uitgenodigd voor een etentje of een feestje. En altijd pakt iemand z’n gitaar en wordt er de hele avond gemusiceerd. Iedereen kent alle liedjes. Die dramatische teksten, schitterend!
Bergs Sieben frühe Lieder: ook prachtig. Deze muziek opereert op het grensvlak van de Romantiek en Bergs volgende fase, die van de twaalftoonsmuziek. Het is een spannende ontdekkingsreis waarin er muzikaal steeds iets gebeurt wat je niet verwacht.
Ik ben dol op Weill. Berlijn, jaren twintig vorige eeuw. Zijn stijl met die droge humor, dat rauwe in zijn muziek vind ik sensationeel en ook grappig. Ze brengt je terug in de tijd. Het is zo moeilijk om uit te leggen waarom iets me raakt. Ik weet wel dat ik niets kan zingen dat niet in mij resoneert.’
Thomas Oliemans en Eva-Maria Westbroek: Wien, Berlin, Buenos Aires
Bariton Thomas Oliemans stelde voor zijn eerste van drie concerten als Spotlight-artiest van Het Concertgebouw een recital samen met muziek uit het begin van de vorige eeuw. Sopraan Eva-Maria Westbroek en hij verkennen een roerige periode in de geschiedenis.
Thomas Oliemans: ‘Of een programma werkt, weet je nooit zeker. Iets kan er op papier prachtig uitzien, maar de uitwerking kan totaal mislukken.
Wat me interesseert in een programma is het uitproberen, het vraagteken. Liederen bij elkaar zetten waarvan ik weet dat het sowieso gaat werken, daar leer ik niets van, niet over mezelf, niet over het leven. Ik reduceer het publiek dan tot consument van een fijn concert. Maar als ik de luisteraar uitnodig een weg in te slaan die misschien niet meteen makkelijk te volgen is, kan dat iets heel spannends opleveren. De concentratie, het enthousiasme, de ontroering, de stilte die kunnen ontstaan vertellen mij iets over de stukken en over hoe ze al dan niet samengaan.
Een programma samenstellen betekent altijd puzzelen. Als ik wil dat Richard Strauss werkt ten opzichte van Hanns Eisler, hoe dien je dat dan op? Welke smaken moet je eerst gehad hebben? Ik vaar op mijn instinct: nu moet er wat leven in de brouwerij komen, nu blijven we in een verstilde sfeer. Het hangt ook van de zaal af wat je er neerzet. De ene zaal verlangt een bepaald soort dramatiek, die niet per se goed zal werken in een andere akoestiek.’
‘Vlak voor 1900 en de decennia daarna vormen een roerige tijd, een zeer spannende periode. Het snijvlak tussen de zogeheten hoge en lage kunst vind ik interessant. Ons programma begint met het Duitse kunstlied, hier en daar begint de muziek te schuren en worden de harmonische grenzen opgezocht, we komen terecht in een cafésfeer.
Wat voor muziek werd er destijds eigenlijk geschreven?, heb ik mezelf afgevraagd. Was het kunst of kitsch? Het lied bij Richard Strauss is Duits-romantisch, maar hij schreef ook salonmuziek om de luisteraar te pleasen. Kurt Weill componeerde symfonieën en de Dreigroschenoper, hij komt uit bij een vorm van liedschrijven die vooral in films en musicals paste. Is dat dan minder goede muziek? Voor mij geldt – en daarom programmeer ik een lied: als de tekst en de muziek op een krachtige manier een boodschap overbrengen is dat voor mij goede muziek.
Bariton Thomas Oliemans stelde voor zijn eerste van drie concerten als Spotlight-artiest van Het Concertgebouw een recital samen met muziek uit het begin van de vorige eeuw. Sopraan Eva-Maria Westbroek en hij verkennen een roerige periode in de geschiedenis.
Thomas Oliemans: ‘Of een programma werkt, weet je nooit zeker. Iets kan er op papier prachtig uitzien, maar de uitwerking kan totaal mislukken.
Wat me interesseert in een programma is het uitproberen, het vraagteken. Liederen bij elkaar zetten waarvan ik weet dat het sowieso gaat werken, daar leer ik niets van, niet over mezelf, niet over het leven. Ik reduceer het publiek dan tot consument van een fijn concert. Maar als ik de luisteraar uitnodig een weg in te slaan die misschien niet meteen makkelijk te volgen is, kan dat iets heel spannends opleveren. De concentratie, het enthousiasme, de ontroering, de stilte die kunnen ontstaan vertellen mij iets over de stukken en over hoe ze al dan niet samengaan.
Een programma samenstellen betekent altijd puzzelen. Als ik wil dat Richard Strauss werkt ten opzichte van Hanns Eisler, hoe dien je dat dan op? Welke smaken moet je eerst gehad hebben? Ik vaar op mijn instinct: nu moet er wat leven in de brouwerij komen, nu blijven we in een verstilde sfeer. Het hangt ook van de zaal af wat je er neerzet. De ene zaal verlangt een bepaald soort dramatiek, die niet per se goed zal werken in een andere akoestiek.’
‘Vlak voor 1900 en de decennia daarna vormen een roerige tijd, een zeer spannende periode. Het snijvlak tussen de zogeheten hoge en lage kunst vind ik interessant. Ons programma begint met het Duitse kunstlied, hier en daar begint de muziek te schuren en worden de harmonische grenzen opgezocht, we komen terecht in een cafésfeer.
Wat voor muziek werd er destijds eigenlijk geschreven?, heb ik mezelf afgevraagd. Was het kunst of kitsch? Het lied bij Richard Strauss is Duits-romantisch, maar hij schreef ook salonmuziek om de luisteraar te pleasen. Kurt Weill componeerde symfonieën en de Dreigroschenoper, hij komt uit bij een vorm van liedschrijven die vooral in films en musicals paste. Is dat dan minder goede muziek? Voor mij geldt – en daarom programmeer ik een lied: als de tekst en de muziek op een krachtige manier een boodschap overbrengen is dat voor mij goede muziek.
-
Dansend stel
door: Fernando Botero, 1980
Dansend stel
door: Fernando Botero, 1980
-
Dansend stel
door: Fernando Botero, 1980
Dansend stel
door: Fernando Botero, 1980
De ondertoon in dit programma is de vermenging van gevoel en politiek in de muziek uit deze tijd. Wie lange noch? uit 1944 van Weill kun je opvatten als liefdesverhaal, maar ook: hoe lang moet ik als Duitser nog lijden onder wat wij Duitsers met ons eigen land doen? Eisler zit op een gegeven moment in Hollywood en wil niets liever dan het Duits-romantische lied schrijven, maar we weten allemaal waarom dat niet meer kan.
Carlos Gardel in Buenos Aires, dat klinkt ver weg, maar heeft absoluut te maken met wat er in Europa werd geschreven. Zeker wat betreft de stijl: net als bij Weill en Eisler klinkt rijkdom in harmonie en melodie, je hoort nostalgie in hun muziek. Astor Piazzolla onderstreept in Argentinië de hoge kunst van de tango, je hoort bij hem twaalftoonsachtige klanken. In het Argentijnse gedeelte zal ik trouwens zelf achter de vleugel zitten, met eigen arrangementen.’
Eva-Maria Westbroek: ‘Vooral Thomas heeft het programma samengesteld. Maar we hebben wel voortdurend overlegd, en dan doe je elkaar ideeën aan de hand. Ter voorbereiding heb ik Stefan Zweigs Die Welt von Gestern gelezen. Fascinerend. Hoe groot en belangrijk de kunst in Wenen was, ongelooflijk. Als er een politicus over straat liep keek niemand op of om, bij een acteur of musicus hield iedereen de adem in.
Niet alle muziek had ik eerder gezongen, maar ik ken die wel van opnames. Met tango voel ik mij zeer verbonden, van kindsbeen af luister ik daarnaar. We zijn vroeger zelfs met de familie naar een optreden van Piazzolla geweest. Door de passie, dat emotionele karakter van die muziek word ik altijd zeer geroerd. Ik ben dol op Zuid-Amerika en ben er ook een aantal keren geweest. In Chili hebben mijn man [tenor Frank van Aken, red.] en ik samen gezongen. Daarna word je dan uitgenodigd voor een etentje of een feestje. En altijd pakt iemand z’n gitaar en wordt er de hele avond gemusiceerd. Iedereen kent alle liedjes. Die dramatische teksten, schitterend!
Bergs Sieben frühe Lieder: ook prachtig. Deze muziek opereert op het grensvlak van de Romantiek en Bergs volgende fase, die van de twaalftoonsmuziek. Het is een spannende ontdekkingsreis waarin er muzikaal steeds iets gebeurt wat je niet verwacht.
Ik ben dol op Weill. Berlijn, jaren twintig vorige eeuw. Zijn stijl met die droge humor, dat rauwe in zijn muziek vind ik sensationeel en ook grappig. Ze brengt je terug in de tijd. Het is zo moeilijk om uit te leggen waarom iets me raakt. Ik weet wel dat ik niets kan zingen dat niet in mij resoneert.’
De ondertoon in dit programma is de vermenging van gevoel en politiek in de muziek uit deze tijd. Wie lange noch? uit 1944 van Weill kun je opvatten als liefdesverhaal, maar ook: hoe lang moet ik als Duitser nog lijden onder wat wij Duitsers met ons eigen land doen? Eisler zit op een gegeven moment in Hollywood en wil niets liever dan het Duits-romantische lied schrijven, maar we weten allemaal waarom dat niet meer kan.
Carlos Gardel in Buenos Aires, dat klinkt ver weg, maar heeft absoluut te maken met wat er in Europa werd geschreven. Zeker wat betreft de stijl: net als bij Weill en Eisler klinkt rijkdom in harmonie en melodie, je hoort nostalgie in hun muziek. Astor Piazzolla onderstreept in Argentinië de hoge kunst van de tango, je hoort bij hem twaalftoonsachtige klanken. In het Argentijnse gedeelte zal ik trouwens zelf achter de vleugel zitten, met eigen arrangementen.’
Eva-Maria Westbroek: ‘Vooral Thomas heeft het programma samengesteld. Maar we hebben wel voortdurend overlegd, en dan doe je elkaar ideeën aan de hand. Ter voorbereiding heb ik Stefan Zweigs Die Welt von Gestern gelezen. Fascinerend. Hoe groot en belangrijk de kunst in Wenen was, ongelooflijk. Als er een politicus over straat liep keek niemand op of om, bij een acteur of musicus hield iedereen de adem in.
Niet alle muziek had ik eerder gezongen, maar ik ken die wel van opnames. Met tango voel ik mij zeer verbonden, van kindsbeen af luister ik daarnaar. We zijn vroeger zelfs met de familie naar een optreden van Piazzolla geweest. Door de passie, dat emotionele karakter van die muziek word ik altijd zeer geroerd. Ik ben dol op Zuid-Amerika en ben er ook een aantal keren geweest. In Chili hebben mijn man [tenor Frank van Aken, red.] en ik samen gezongen. Daarna word je dan uitgenodigd voor een etentje of een feestje. En altijd pakt iemand z’n gitaar en wordt er de hele avond gemusiceerd. Iedereen kent alle liedjes. Die dramatische teksten, schitterend!
Bergs Sieben frühe Lieder: ook prachtig. Deze muziek opereert op het grensvlak van de Romantiek en Bergs volgende fase, die van de twaalftoonsmuziek. Het is een spannende ontdekkingsreis waarin er muzikaal steeds iets gebeurt wat je niet verwacht.
Ik ben dol op Weill. Berlijn, jaren twintig vorige eeuw. Zijn stijl met die droge humor, dat rauwe in zijn muziek vind ik sensationeel en ook grappig. Ze brengt je terug in de tijd. Het is zo moeilijk om uit te leggen waarom iets me raakt. Ik weet wel dat ik niets kan zingen dat niet in mij resoneert.’
Biografie
Thomas Oliemans, bariton
In een Spotlightserie in de Kleine Zaal in seizoen 2021/2022 bracht Thomas Oliemans zijn veelzijdigheid over het voetlicht: hij presenteerde het duorecital Wien, Berlin, Buenos Aires met sopraan Eva-Maria Westbroek, zong én speelde Schuberts Winterreise, en bracht een programma rondom Schoecks Notturno met het Signum Quartett.
Thomas Oliemans studeerde aan het Conservatorium van Amsterdam bij Margreet Honig. Bij De Nationale Opera zong de bariton grote rollen in bijvoorbeeld La bohème van Puccini en Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny van Weill, en in 2013 kreeg hij de Prix d’Amis voor zijn Papageno in Mozarts Die Zauberflöte.
Ook stond hij er in nieuwe opera’s van Peter-Jan Wagemans, Rob Zuidam, Martijn Padding, Manfred Trojahn en Kaija Saariaho.
In Londen zong Thomas Oliemans zowel bij de English National Opera als bij de Royal Opera Covent Garden, en ook de operahuizen van Hamburg, Berlijn, Genève, Madrid, Toulouse en New York en de festivals van Aix-en-Provence en Salzburg engageerden hem.
Thomas Oliemans werkte met de meeste Nederlandse orkesten; bij het Concertgebouworkest debuteerde hij in 2016 in Bachs Matthäus-Passion. Met Amsterdam Sinfonietta bracht de zanger in de zomer van 2021 een Frans programma, dat uitmondde in de cd Formidable!. In november van dat jaar werd hij live op tv verrast met De Ovatie, de klassieke-muziekprijs van de VSCD.
Onder de buitenlandse orkesten die Thomas Oliemans uitnodigden zijn het Philharmonia Orchestra, het BBC Symphony Orchestra, het Freiburger Barockorchester, Pygmalion en het Yomiuri Symphony Orchestra.
Recitals geeft hij op de belangrijke podia wereldwijd, zo bracht hij in de Kleine Zaal onder meer de drie grote liedcycli van Schubert met pianist Malcolm Martineau. Voor Het Concertgebouw maakte Thomas Oliemans met Gijs Groenteman omvangrijke podcastseries over Schuberts Winterreise en Bachs Matthäus-Passion.
Eva-Maria Westbroek, sopraan
Eva-Maria Westbroek studeerde aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en onder haar docenten waren James McCray en Iris Adami Corradetti. Nog voor haar afstuderen, in 1994, debuteerde ze in Poulencs Dialogues des Carmélites op het Aldeburgh Festival. Van 2001 tot 2006 maakte de sopraan deel uit van het zangersensemble van de Staatsoper Stuttgart, waar ze de titel Kammersängerin kreeg.
In 2006 debuteerde ze in de Verenigde Staten, met een optreden bij het Chicago Symphony Orchestra. Het debuut van Eva-Maria Westbroek bij De Nederlandse Opera, in Sjostakovitsj’ Lady Macbeth van Mtsensk met het Koninklijk Concertgebouworkest in juni 2006, werd op dvd uitgebracht, en haar titelrol werd door de VSCD uitgeroepen tot ‘meest indrukwekkende individuele prestatie’.
Eva-Maria Westbroek wordt uitgenodigd door van tal van grote operahuizen, waaronder het Londense Royal Opera House Covent Garden, La Scala in Milaan, de Bayerische Staatsoper in München, de Opéra National de Paris, de Wiener Staatsoper, de Deutsche Oper Berlin, De Munt in Brussel en de Metropolitan Opera in New York. Ook trad ze op op de Bayreuther Festspiele en het festival van Aix-en-Provence.
De laatste keer dat Eva-Maria Westbroek in Het Concertgebouw te beluisteren was, was in juni 2019 in de Veertiende symfonie van Sjostakovitsj met Amsterdam Sinfonietta en bas Mikhail Petrenko.
Malcolm Martineau, piano
Malcolm Martineau, geboren in Edinburgh en opgeleid in Cambridge en bij Geoffrey Parsons in Londen, specialiseerde zich in de kunst van het liedbegeleiden.
Hij musiceerde wereldwijd met tal van befaamde zangers, onder wie Thomas Allen, Olaf Bär, Barbara Bonney, Ian Bostridge, Sarah Connolly, Angela Gheorghiu, Susan Graham, Thomas Hampson, Della Jones, Christiane Karg, Angelika Kirchschlager, Magdalena Kožená, Konstantin Krimmel, Felicity Lott, Christopher Maltman, Anna Netrebko, Anne Sofie von Otter, Michael Schade, Frederica von Stade en Bryn Terfel.
Songs of War, een album met vooral Engelse componisten opgenomen met Simon Keenlyside, werd bekroond met een Grammy Award.
Met Tom Krause en Sarah Walker legde Malcolm Martineau alle liederen van Fauré vast. Ook het hele liedoeuvre van Poulenc en Mendelssohn, de Folk Songs van Britten en alle volksliederen van Beethoven nam hij op. Met Florian Boesch maakte hij een Britten-album, een opname van Schuberts Winterreise en recent een cd met liederen van Schumann en Mahler.
De pianist presenteerde eigen concertseries in de Londense Wigmore Hall en op het Edinburgh Festival, was in 2011 artistiek leider van het Leeds Lieder Festival en is dat momenteel van Oxenfoord International. Van het Royal Conservatoire of Scotland kreeg hij in 2004 een eredoctoraat en sinds 2009 is hij er International Fellow of Accompaniment; ook geeft hij les op de Royal Academy of Music in Londen.
In Het Concertgebouw was Malcolm Martineau het afgelopen decennium te beluisteren met Florian Boesch (2013, 2018 en februari 2024), Kate Royal (2013), Dorothea Röschmann (2014), Thomas Oliemans (2016 en 2017) en het duo Thomas Oliemans en Eva-Maria Westbroek (november 2021).