Retro met een upgrade

Ik ben vandaag terug in de tijd gegaan. Dat zit zo: misschien heeft u mijn podcastserie over componiste en medium Rosemary Brown gehoord. (Niet? Die staat hier.)

Hierin sprak ik met musicologen, musici en Browns zoon over het wonderlijke oeuvre dat ontstond achter de piano van een naar eigen zeggen gewone huisvrouw, die op bovennatuurlijke wijze muziekstukken ontving van overleden grootheden.

Zoals dat gaat bij dit soort projecten, komt er zodra je het denkt te hebben afgerond een heleboel nieuw materiaal binnen. Er meldden zich collega-mediums, die net als Brown contact hebben met Liszt en Beethoven, en me graag willen vertellen hoe deze componisten de paranormale samenwerking hebben ervaren. Ook dook er nieuwe bladmuziek op. En, vorige week, een paar cassettes die ruim twintig jaar verloren werden gewaand.

Wat erop staat houd ik nog even geheim, en is ook nog grotendeels duister voor me, aangezien ik geen werkende bandrecorder meer bezat (wel meerdere kapotte, inderdaad). Gelukkig is er het internet. Daarnet arriveerde een enorme doos met daarin een apparaat van vooroorlogse omvang. Je kunt er cassettes in stoppen, maar er zijn ook vier radiogolven. In theorie dan, want voor één ervan moet ik naar Amerika, die is hier allang opgeheven, en twee andere geven tot dusver alleen maar ruis. De speaker bestaat uit donkergrijze lamellen. Op vier knollen van batterijen kun je maar liefst een uur van muziek genieten.

Kortom, het is weer zoals in mijn jeugd. Om vergissingen te voorkomen meldt de verpakking dat ik iets heb gekocht dat ­RETRO is. Net als ik.
Maar dan met een upgrade: er kan ook een USB-stick in, waarmee ik de bandjes kan digitaliseren. Daarnet pakte ik de eerste. RAVEL, staat erop. En: 18 juni 1970 – dus er ging ook iemand juist vooruit in de tijd. Met een beetje geluk geldt dat ook voor Rosemary Brown en mij, en komt er nog een toegift.