Pianist Ignasi Cambra: ‘Ik deel mijn jaar op in blokken’ / ‘Omdat ik blind ben, ligt de focus vaak op mijn gezichtsbeperking’

‘Mijn dag begint vroeg met een duik in een verwarmd buitenzwembad hier in Barcelona. Het zwembad maakt deel uit van een privé-­tennisclub en is omgeven door een prachtige tuin. Voor mij is het een moment van stilte, een rustpunt voordat de drukte van de dag begint. Na het zwemmen studeer ik vaak. Meestal doe ik dit een paar uur, slechts onderbroken door een korte lunchpauze.

Ik deel mijn jaar op in blokken: een paar maanden besteed ik aan het instuderen van repertoire, daarna ga ik op tournee. Maar muziek is niet het enige in mijn leven. In 2021 behaalde ik mijn MBA aan de IESE Business School van de Universiteit van Navarra. Dit was altijd al mijn ambitie en tijdens de coronapandemie kwam het er eindelijk van. Af en toe werk ik voor een groot Spaans digitaal marketingbedrijf, waar ik me richt op AI-projecten.

Mensen zeggen me vaak dat ze het zo knap van me vinden dat ik alles uit mijn hoofd speel. Omdat ik blind ben, ligt de focus vaak op mijn gezichtsbeperking, terwijl de meeste pianisten zonder bladmuziek spelen. Dat vind ik altijd wel grappig. Mijn beperking belemmert mij echter weinig. Ik reis met een hulphond die mij overal brengt. Alleen naar landen waar weinig Engels wordt gesproken reist er iemand met mij mee.

Ik treed inmiddels al zo’n tien jaar op samen met Maria João Pires. Ik heb haar leren kennen toen ik een jaar of elf was. Ze gaf mij toen haar contactgegevens, maar ik deed er lange tijd niets mee. Pas begin 2000, toen ik na acht jaar in Amerika en een tijd in Londen terug was in Barcelona, kwam het ervan. We bleken dezelfde manager te hebben, dus ik vroeg hem een ontmoeting te regelen. Nadat ik voor haar had gespeeld, vroeg ze mij om samen op te treden.

Ik vind het echt een enorme eer om met haar samen te werken. Ik ben diep onder de indruk van haar als musicus en als mens. Ze is loyaal, staat altijd open voor kritiek en ­bovenal hebben we veel plezier samen.

Mijn hulphond blijft meestal achter in mijn kleedkamer tijdens een concert. Ik wil haar liever niet op het podium omdat ik bang ben dat het afleidt. Maria wil de hond er altijd graag bij, omdat zij het ziet als een onderdeel van mij en omdat ze een dier om zich heen prettig vindt. Maar eigenlijk doet het samen spelen ons zelf al kwispelen.’