Rosemary Brown leeft voort

Het allerleukste aan een project dat af is, is vaak dat het niet af blijkt te zijn. Omdat er nieuw materiaal opduikt, of iemand vraagt om een vervolg. Zo gaat het ook met de podcast die ik voor Preludium maakte over componiste en medium Rosemary Brown. Die kent u misschien al. (Niet? Beluister 'm hier.)

In het voorjaar besloot een Zwitsers festival een paar van Browns werken een wereldpremière te geven. Rosemary’s zoon Tom en ik togen naar Basel en hoorden onder meer een lied van Schubert, maar dan de postume variant. Bariton David Kennedy had zich met pianiste Elitsa Desseva meerdere dagen beziggehouden met Desolation, en ze waren helemaal om. Niet in de zin dat ze nu in geesten geloofden, maar wel omdat het stuk de radertjes in hun hoofd enorm had laten draaien. Wat ‘maakt’ eigenlijk een Schubertlied tot een Schubertlied? Dat het over liefdes­problematiek gaat, is uiteraard niet genoeg. Dat lichtheid en duisternis op wonderlijke wijze samengaan, komt al meer in de buurt. En dan die bedachtzame maar onorthodoxe pianopartij… we hebben flink nagepraat.

En het gaat nog even door. Inmiddels verleidde ik sopraan Nienke Nasserian om ook eens naar Brown te kijken. Als ik dit schrijf zijn we een programma in elkaar aan het zetten waarbij we Brown heel letterlijk koppelen aan haar inspiraties – of bronnen, net wat je wilt. Dus wordt het allerlaatste lied dat Gershwin schreef, The Man I Love, gevolgd door het eerste dat hij na zijn dood overleverde: Golden Wagon.

Wat denkt u? Moet ik er een nieuwe serie van maken, waarin ik met jonge musici stukken opgraaf die iets vertellen waarvan we nu nog niet weten wat het is? Want hoe het wordt, weten we pas als het klinkt. Dat is het andere allerleukste aan dit project.