Klassieke muziek: op sterven na springlevend
door Vrouwkje Tuinman 18 mrt. 2020 18 maart 2020
Schrijfster en dichteres Vrouwkje Tuinman reflecteert in Preludium maandelijks op haar muziekleven. Deze maand: de stervende klassieke muziek.
Het gaat niet goed met de klassieke muziek, was een veelgehoord statement in mijn studietijd. We schrijven begin en midden jaren negentig. Zoals veel studenten die iets kunstachtigs deden (theater, beeldende kunst, muziek) had ik me laten verleiden tot de specialisatierichting Cultuureducatie. Immers, er moest een nieuwe generatie liefhebbers worden opgebouwd, klaargestoomd, ter vervanging van de bestaande. Want die was oud, en grijs. Het publiek sterft uit, zo leerden we.
‘De dood van de klassieke muziek is misschien wel haar oudste traditie,’
Pianist en musicoloog Charles Rosen
De term ‘klassieke muziek’ is een vroeg negentiende-eeuwse uitvinding met een toen al hoog ‘vroeger was alles beter’-gehalte. Namelijk: Bach was top, de vroege Beethoven ook nog, maar inmiddels, vroeg negentiende eeuw dus, begon het mis te gaan. Met de wereld, en met de klassieke muziek. Die was aan zijn einde, beweerden de kenners.
Midden twintigste eeuw voorspelde pianist Glenn Gould dat concertzalen geen lang leven meer beschoren was. De op dat moment per jaar verbeterende opnametechnieken beloofden veel voor de toekomst. Waarom nog door de regen naar een duur concert, als je thuis dezelfde ervaring kunt hebben in je lekkere leunstoel, met je voeten op de verwarming? Het klassieke live-optreden had zijn tijd gehad, voorspelde hij.
‘De dood van de klassieke muziek is misschien wel haar oudste traditie,’ schreef pianist en musicoloog Charles Rosen. Inmiddels is het 2020. Met de cd-markt gaat het niet zo goed – ik ben de enige persoon die ik ken die nog geregeld albums koopt. Maar dat was destijds ook zo bij de lp, en die markt floreert inmiddels weer. Streamingdiensten als Primephonic en Idagio blazen de klassieke markt nieuw leven in.
En in de zaal? Daar zitten volgens de kranten nog steeds de oude, grijze mensen. Ik ben nu 45. Binnenkort hoor ik erbij.
Vrouwkje Tuinman publiceerde zes dichtbundels en vier romans. Als journalist werkt ze voor onder meer Trouw. Samen met Ingmar Heytze brengt ze Wie is u? uit, over Wim T. Schippers. Met haar bundel Lijfrente won Vrouwkje Tuinman De Grote Poëzieprijs 2020.
Het gaat niet goed met de klassieke muziek, was een veelgehoord statement in mijn studietijd. We schrijven begin en midden jaren negentig. Zoals veel studenten die iets kunstachtigs deden (theater, beeldende kunst, muziek) had ik me laten verleiden tot de specialisatierichting Cultuureducatie. Immers, er moest een nieuwe generatie liefhebbers worden opgebouwd, klaargestoomd, ter vervanging van de bestaande. Want die was oud, en grijs. Het publiek sterft uit, zo leerden we.
‘De dood van de klassieke muziek is misschien wel haar oudste traditie,’
Pianist en musicoloog Charles Rosen
De term ‘klassieke muziek’ is een vroeg negentiende-eeuwse uitvinding met een toen al hoog ‘vroeger was alles beter’-gehalte. Namelijk: Bach was top, de vroege Beethoven ook nog, maar inmiddels, vroeg negentiende eeuw dus, begon het mis te gaan. Met de wereld, en met de klassieke muziek. Die was aan zijn einde, beweerden de kenners.
Midden twintigste eeuw voorspelde pianist Glenn Gould dat concertzalen geen lang leven meer beschoren was. De op dat moment per jaar verbeterende opnametechnieken beloofden veel voor de toekomst. Waarom nog door de regen naar een duur concert, als je thuis dezelfde ervaring kunt hebben in je lekkere leunstoel, met je voeten op de verwarming? Het klassieke live-optreden had zijn tijd gehad, voorspelde hij.
‘De dood van de klassieke muziek is misschien wel haar oudste traditie,’ schreef pianist en musicoloog Charles Rosen. Inmiddels is het 2020. Met de cd-markt gaat het niet zo goed – ik ben de enige persoon die ik ken die nog geregeld albums koopt. Maar dat was destijds ook zo bij de lp, en die markt floreert inmiddels weer. Streamingdiensten als Primephonic en Idagio blazen de klassieke markt nieuw leven in.
En in de zaal? Daar zitten volgens de kranten nog steeds de oude, grijze mensen. Ik ben nu 45. Binnenkort hoor ik erbij.
Vrouwkje Tuinman publiceerde zes dichtbundels en vier romans. Als journalist werkt ze voor onder meer Trouw. Samen met Ingmar Heytze brengt ze Wie is u? uit, over Wim T. Schippers. Met haar bundel Lijfrente won Vrouwkje Tuinman De Grote Poëzieprijs 2020.