Joey Roukens: ‘Als ik te laat begin, kom ik niet op gang’

‘Ik sta laat op en begin meestal om een uur of elf met componeren, tot twee uur in de middag. Dat is een vrij korte periode, maar wel het gedeelte van de dag waarin ik het creatiefst ben. Dat tijdvak luistert nauw, als ik te laat begin, kom ik niet op gang met schrijven. Ik stop altijd op het moment waarop het lekker gaat.

Na het componeren speel ik een uurtje piano, een volgende inspiratieronde. De piano is een uitlaatklep en dé manier om de speler in mij actief te houden. Je leert de muziek het beste kennen als je haar ook zelf uitvoert. Piano-uittreksels van Mahlers en Bruckners symfonieën en Beethovens strijkkwartetten: ik bestudeer nauwkeurig hoe deze grootheden omgingen met vorm en harmonie. Een onbekend repertoire van bijvoorbeeld Fux of Froberger opsporen vind ik heerlijk, ze leren me het werk van de reuzen van de muziekgeschiedenis in perspectief te plaatsen.

‘Het beste werk ik als ik weet dat niemand me hoort.’

Componeren vind ik vaak een kwelling, helemaal wanneer ik aan een stuk moet beginnen. Dat lege vel voor me is zeer intimiderend. Ik schrijf achter de piano, en improviseer net zolang totdat ik de bouwstenen voor een stuk heb. Het beste werk ik als ik weet dat niemand me hoort.

Mijn componeren is weersafhankelijk. In de winter heb ik andersoortige invallen dan wanneer het warm en zonnig is. Soms heb ik een idee dat ik goed vond klinken toen de zon scheen – hoor ik dat in de herfst terug, dan kan het zomaar oppervlakkig overkomen.

Een doelloze wandeling door de stad heb ik absoluut nodig om de muziek van me af te schudden, en om in contact te blijven met de wereld. ’s Avonds is mijn werksessie grillig, ik kan tot middernacht doorgaan met het lezen van partituren of luisteren naar muziek. Toch ben ik een man van structuur en vaste rituelen. Weekend is echt weekend. Anders zouden alle dagen hetzelfde zijn.’

Wie is Joey Roukens?
Joey Roukens studeerde compositie bij Klaas de Vries en piano bij Ton Hartsuiker. Zijn werk staat op de lessenaars bij bijvoorbeeld het Concertgebouworkest, Asko|Schönberg, de New York Philharmonic, Amsterdam Sinfonietta, het Nieuw Ensemble en het Aurelia Saxophone Quartet. Roukens integreert elementen uit uiteenlopende muziekstijlen in zijn werk, van laat-negentiende-eeuws tot pop en jazz, zonder te vervallen in een copy-paste-modus.