In memoriam: Maurizio Pollini

Maurizio Pollini maakte zijn podiumdebuut op negenjarige leeftijd. Hij was student van Carlo Lonati, Carlo Vidusso en Arturo Benedetti Michelangeli en groeide op in een intellectueel en kunstzinnig milieu: zijn moeder was opgeleid als pianist en zangeres, zijn vader was een vernieuwend architect en speelde verdienstelijk viool, zijn oom – amateurpianist – was de beeldhouwer Fausto Melotti. In de jaren 1950 was Maurizio Pollini laureaat van belangrijke concoursen in onder meer Genève en Seregno, en op achttienjarige leeftijd won hij in 1960 het Chopin Concours in Warschau. Sindsdien trad hij op over de hele wereld, als pianist en incidenteel ook als dirigent. Dat laatste werd het beroep van zijn enige zoon Daniele.

Bij het Concertgebouworkest maakte Maurizio Pollini zijn debuut in december 1974 met Beethovens Vierde pianoconcert onder leiding van Bernard Haitink. Zijn eerste solorecital in de Grote Zaal had hij toen al gegeven, in januari 1973. Bij het orkest keerde hij nog zeven keer terug, voor het laatst onder Riccardo Chailly op tournee in Japan in november 2002. Nadat Maurizio Pollini in 2010 de Concertgebouw Prijs in ontvangst had genomen verzorgde hij in de Grote Zaal nog drie solorecitals: op 29 januari 2012, 26 januari 2014 en 8 oktober 2019. Die laatste keer bracht hij zijn eigen vleugel mee om er de laatste drie sonates van Beethoven op te spelen.