Pianist Bertrand Chamayou: ‘Zonder tijdsdruk doe ik niets’

‘Toen ik nog geen kinderen had, studeerde ik vaak midden in de nacht. Dat past bij me. Tegenwoordig sta ik vroeg op, breng de kinderen naar school en begin daarna met toonladders. Om de vleugel te sparen, studeer ik 70 procent van de tijd op een rechtopstaande piano. Ik gebruik dan bijna altijd het oefenpedaal, de gedempte klanken brengen mij terug naar de basis.

Ik woon in het centrum van Parijs en heb gelukkig geen buren grenzend aan mijn studeerkamer. Mijn achtertuin is echt een oase. Organisatorisch ben ik een ramp, ik reageer altijd te laat op mails en start te laat met het instuderen van nieuw repertoire. Zonder tijdsdruk doe ik niets.

Als een stel pubers gingen we door tot zes uur ’s ochtends. Ja, dat voel ik dan wel.

Aan het eind van de dag ga ik vaak een uurtje naar de sportschool of ren ik door de stad. Dan beluister ik een onbekend klassiek werk op mijn iPod en mag pas stoppen wanneer het afgelopen is. Dat kan best uitputtend zijn, zeker bij een stuk van Mahler of Wagner.

Op tournee heb ik mijn rituelen. Ik ben meestal twee uur voor aanvang in de zaal. Dan trek ik mijn pak aan zodat dat later, tijdens het concert, aanvoelt als een tweede huid. Daarna speel ik wat. Ter afsluiting doe ik wat yoga-oefeningen en mediteer ik twintig minuten. Een goede remedie om je lichaam te ontstressen, daar heb ik het vaak over met mijn muzikale soulmate, celliste Sol Gabetta. We kennen elkaar al lang en hebben dagelijks contact. Het is fijn om je ervaringen met vrienden te delen, ook met niet-musici.

Ik ben een sociaal type, hou van feestjes. Een paar dagen geleden ontving ik voor de derde maal een Victoire de la Musique Classique, wat uiteraard moest worden gevierd. Als een stel pubers gingen we door tot zes uur ’s ochtends. En ja, dat voel ik dan wel.

Het Tweede pianoconcert van Liszt heb ik minder vaak uitgevoerd dan zijn Eerste, terwijl ik het een mooier werk vind. Ik kijk uit naar de uitvoering op 19 mei, het is altijd fijn om in Amsterdam te zijn. Het voelt als thuiskomen bij een oude vriend.’