Pensionado
door Anna de Vey Mestdagh 20 okt. 2020 20 oktober 2020
Tweede violiste in het Concertgebouworkest Anna de Vey Mestdagh laat in haar maandelijkse column voor Preludium weten wat haar zoal bezighoudt. Deze maand: Wat doet een orkestlid na zijn pensioen?
Onlangs ging violist Paul Peter Spiering na 42(!) jaar trouwe dienst met pensioen. In zijn emotionele afscheidsspeech haalde hij herinneringen op aan de vele bijzondere concerten die hij in de loop der jaren had meegemaakt, met de beste dirigenten in de mooiste zaal van de wereld. Wij zijn inderdaad een gezegend volkje. Maar wat ga je doen als dat alles van de ene op de andere dag ophoudt? Na al die jaren aan het muziekinfuus, waarbij het orkest vaak als een tweede familie is gaan voelen, kan je niet zomaar zonder een centje pijn stoppen.
Gewoon door blijven spelen? We zijn gewend om op het hoogste niveau te presteren, perfectionistisch tot in het puntje van onze tenen. Zonder directe urgentie, bijvoorbeeld een reeks concerten in het verschiet, is het moeilijk om de discipline op te brengen iedere dag de nodige uren te blijven studeren. Sommigen grijpen de kans om de zigeunermuziek aan te pakken waar ze altijd al zo gek op waren, of tussen de schuifdeuren te kwartetten en lekker veel naar concerten te gaan. Dit alles nu eens zonder de stress van het optreden voor publiek…
Je hebt er ook bij die van hun tuba een plantenbak met geraniums maken
Velen zie je inderdaad terug in de zaal. De band met het orkest blijft hecht, getuige ook een bloeiende Vereniging Gepensioneerden. In de pauze komen ze vaak naar beneden in de artiestenfoyer, hangen hun jas als vanouds op in de stemkamer en maken een praatje met de musici. Dat kan trouwens best confronterend zijn, want ondertussen zijn er natuurlijk weer vele nieuwe gezichten bijgekomen in het orkest.
Toch heb je er ook bij die afreizen naar warmer oorden of die van hun tuba een leuke plantenbak met geraniums maken. Nu er niks te reizen valt en het doorgaan van de concerten telkens onzeker is, is dat laatste misschien niet zo’n heel slecht idee.
Al moet je er toch niet aan denken dat Paul Peter zoiets met zijn viool zou doen.
Onlangs ging violist Paul Peter Spiering na 42(!) jaar trouwe dienst met pensioen. In zijn emotionele afscheidsspeech haalde hij herinneringen op aan de vele bijzondere concerten die hij in de loop der jaren had meegemaakt, met de beste dirigenten in de mooiste zaal van de wereld. Wij zijn inderdaad een gezegend volkje. Maar wat ga je doen als dat alles van de ene op de andere dag ophoudt? Na al die jaren aan het muziekinfuus, waarbij het orkest vaak als een tweede familie is gaan voelen, kan je niet zomaar zonder een centje pijn stoppen.
Gewoon door blijven spelen? We zijn gewend om op het hoogste niveau te presteren, perfectionistisch tot in het puntje van onze tenen. Zonder directe urgentie, bijvoorbeeld een reeks concerten in het verschiet, is het moeilijk om de discipline op te brengen iedere dag de nodige uren te blijven studeren. Sommigen grijpen de kans om de zigeunermuziek aan te pakken waar ze altijd al zo gek op waren, of tussen de schuifdeuren te kwartetten en lekker veel naar concerten te gaan. Dit alles nu eens zonder de stress van het optreden voor publiek…
Je hebt er ook bij die van hun tuba een plantenbak met geraniums maken
Velen zie je inderdaad terug in de zaal. De band met het orkest blijft hecht, getuige ook een bloeiende Vereniging Gepensioneerden. In de pauze komen ze vaak naar beneden in de artiestenfoyer, hangen hun jas als vanouds op in de stemkamer en maken een praatje met de musici. Dat kan trouwens best confronterend zijn, want ondertussen zijn er natuurlijk weer vele nieuwe gezichten bijgekomen in het orkest.
Toch heb je er ook bij die afreizen naar warmer oorden of die van hun tuba een leuke plantenbak met geraniums maken. Nu er niks te reizen valt en het doorgaan van de concerten telkens onzeker is, is dat laatste misschien niet zo’n heel slecht idee.
Al moet je er toch niet aan denken dat Paul Peter zoiets met zijn viool zou doen.