Fotograaf Awoiska van der Molen: ‘Graag ben ik daar waar geen hekjes meer staan’

‘Ik denk niet dat ik in deze rubriek pas: geen dag, geen werkdag is hetzelfde. Daarvoor lopen er te veel projecten door elkaar. Routine ken ik niet, hooguit zijn ontbijt en avondeten ijkpunten. Ik reserveer geen stille uren voor het werk op mijn atelier. Vaak komt er e-mail tussendoor, waar ik me door af kan laten leiden. In het weekend valt soms een doordeweekse werkdag en andersom. Een deel van mijn werk bestaat uit reizen, op zoek naar beeld, thuis gaat het vooral om organisatie, overleg en uitvoering in het fotolab. Het is jammer dat het fotograferen zo’n klein deel is geworden van mijn bezigheden.

Om mijn foto’s te maken reis ik naar afgelegen gebieden, zo dicht mogelijk bij de ware kern van een plek in de natuur, het ongerepte, primordiale gebied. De mens kan de natuur niet bezoedelen, het ondervinden en getuige zijn van de waarachtigheid van de natuur vind ik belangrijk.

‘Dat ik niet tijdens het fotograferen het beeld kan beoordelen is goed.’

Ik verblijf er een week of drie, het wordt vaak een soort meditatieve staat waarin ik solitair leef en pas een beeld vastleg wanneer ik ervaar dat mijn lichaam intuïtief zijn oorspronkelijke territorium weer herkent: de natuur, met haar eigen ritme, waarop ons ­lichamelijke systeem oorspronkelijk gebouwd is. Ver weg zijn van het hectische bestaan is een vereiste om dit te ervaren.

Omdat ik analoog fotografeer en in mijn atelier de films ontwikkel en afdruk, zie ik dan pas het resultaat. Dat ik niet tijdens het fotograferen het beeld kan beoordelen is goed. Dat zou mij uit het moment halen. Het zou ook voelen alsof ik snel iets uit het landschap pik, en geen respect heb voor de statische plekken die ik vastleg.

Graag ben ik daar waar geen hekjes meer staan. Waar oneindig dwalen mogelijk is zonder dat je gehinderd wordt door de actualiteit, of uit een verstilde gemoeds­toestand gehaald wordt omdat de hectische moderne wereld nabij is.’

Wie is Awoiska van der Molen?
De kern van het kunstenaarschap van Awoiska van der Molen vormt de drang om terug te keren naar de landschappen waar de mens oorspronkelijk vandaan komt. In analoge zwartwit­foto’s van onaangeraakte landschappen probeert ze tot de kern van een plek te komen. Ze studeerde aan de Academie Minerva in Groningen, Hunter City University in New York en de Akademie voor Kunst en Vormgeving St. Joost in Breda. Haar werk is opgenomen in de collecties van het Stedelijk Museum Amsterdam, het Victoria and Albert Museum in Londen en het Museum for Photography in Seoul. Componist Thomas Larcher voelt zich verwant met haar werk; zijn voorstel samen te werken resulteerde in The Living Mountain. Tijdens de uitvoering komen muziek en beeld samen.