De remplaçant, redder in nood

Van de negentig musici die gemiddeld op het podium zitten zijn er meestal zo’n tien remplaçant. Zij zijn dus niet in vaste dienst bij het orkest, maar vervangen orkestleden die ziek of met verlof zijn. Soms ook gaat er een programma met een uitzonderlijk grote bezetting, bijvoorbeeld een opera van Wagner met acht slagwerkers en tien hoorns. Dat redden we dan natuurlijk niet met mensen uit eigen gelederen.

Onze orkestinspecteurs, twee in getal, één voor de strijkers en één voor de rest van de musici, hebben er hun handen vol aan. Maanden van tevoren beginnen ze te bellen, net zo lang tot ze de bezetting compleet hebben. Tot op het moment dat het concert begint houden ze hun lijstjes met namen en telefoonnummers bij de hand. Het blijft spannend, er kan nog van alles gebeuren en ‘the show must go on’.

Zo is het eens voorgekomen dat een van onze fluitisten bij het bestijgen van de trap naar het podium plotseling onwel werd en direct rechtsomkeert moest maken. Meestal wordt in zo’n geval omgeroepen of er misschien een ­dokter in de zaal zit. In dit geval werd al gauw duidelijk dat er geen dokter maar een vervangende fluitist gezocht werd. Heel toevallig zat er een collega-­fluitist uit een ander orkest in de zaal die ook heel toevallig zijn fluit bij zich had.

Voordat hij wist wat hem overkwam werd hij uit de zaal geplukt, in het rokkostuum van zijn zieke collega gehesen en zat hij op het podium de ­Zesde symfonie van Beethoven te spelen. Nog nooit had hij zó ontspannen op een podium gezeten, vertelde hij achteraf.

Misschien heeft u thuis nog een instrument liggen? Ik zou het zeker meenemen als u naar een concert komt. Je weet maar nooit.

Lees meer columns